2 แชมป์!

เมื่อคืนหายใจหายคอไม่ทั่วท้องเลย เพราะว่าดูบอลนัดชิงชนะเลิศ UCL ระหว่างแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด สุดที่รักที่เชียร์มาตั้งแต่ปี 86 กับเชลซี

ครึ่งแรกด้วยความที่เพลียจัด ก็เลยไม่ได้ดูช่วงเปิดเกม (เขี่ยลูกแล้วผมก็หลับไป) ตื่นมาอีกทีนาทีที่สามสิบ สรุปว่านำอยู่ 1-0 แล้วรูปเกมค่อนข้างเป็นต่อมากพอควร ด้วยความสบายใจ ยิ้มได้ หลับไปอีกแป๊บนึง ตื่นมาอีกทีเห็นภาพบาดตาพอดี ….. 1-1 ครับ

พอครึ่งหลัง สยองโคตร เชลซีเล่นน่ากลัวมาก เรียกว่าหนังคนละม้วนกับครึ่งแรกเลย รอดมาได้แบบโชค โชค โชค และโชคจริงๆ ตั้งหลายครั้ง ในขณะที่แมนฯ ยูฯ แทบจะทำอะไรไม่ได้ กดดันอะไรกลับไม่ได้เลย มีวูบวาบบ้างเป็นบางครั้งเท่านั้นเอง

ตอนยิงลูกโทษ …​ทำไมเมื่อคืนเห็นโรนัลโด้แล้วสังหรณ์แปลกๆ ไม่รู้ แล้วมันก็ไม่เข้าจริงๆ ตอนนั้นรู้สึกว่าคงจะแพ้ล่ะ

แต่ว่าก็ โชค โชค แล้วก็โชค อีกน่ะแหละ…. ที่ทำให้รอดมาได้ ต้องต่อด้วยการยิง Sudden Death อีกที

รักฟาน เดอร์ ซาร์ มากว่ะ เมื่อคืน (ถึงจะทำเสียวทั้งเกมด้วยการลื่นแล้วลื่นอีกก็เถอะ)