กลอน: คิดถึง

กลอนบทสุดท้ายที่แต่งจริงจังในชีวิต ….

คิดถึง

เหม่อมองไปในนภาฟากฟ้ากว้าง
ที่มืดมนอ้างว้างไร้จุดหมาย
ฝนโปรยมาราวน้ำตาที่โปรยปราย
แสงสีทองส่องประกายอย่างโรยแรง
ฟากนภาฟ้าราตรีที่ไกลลับ
ตะวันลาดาราดับฟ้าอับแสง
เดือนดารายังหลับไหลไร้เรี่ยวแรง
จะส่องแสงสานฟ้าราตรีกาล
มวลวิหคโผผินโบยบินร่อน
กลับรังนอนสิ้นกำลังร้องขับขาน
ทิ้งบทเพลงจากลมหนาวที่ยาวนาน
กล่อมประสานฝันฟ้ายามราตรี
ไร้วิหคครวญเพลงบรรเลงร้อง
แสงเรืองรองเคยส่องฟ้าเลือนลาหนี
แต่ที่เหงาจนร้าวใจในราตรี
ก็เพราะเพียงค่ำคืนนี้ไม่มีเธอ

เป็นกลอนที่แต่งหลังจากเหตุการณ์ในตอนจบของ คนแรกของหัวใจ คนสุดท้ายที่รอคอย #3: “The Storm and Rain” … หลังจากเวลาผ่านไปพักใหญ่ๆ ที่ผมพยายามหามีนแต่ไม่เจอสักที (เรื่องราวใน ตอนที่ 4 “The Abyss in Sky”) ก็เปลี่ยนสองบรรทัดสุดท้ายเป็น

แต่จะเหงาสักเท่าใดในราตรี
ก็ไม่เท่าเหงาโลกนี้ … ไม่มีเธอ

หลังจากนั้นมา ผมแต่งกลอนจริงจังไม่ได้อีกเลย อย่างมากก็เขียนไว้แค่บรรทัดสองบรรทัด แล้วก็ต่อไม่ได้ คงเพราะเสียแรงบันดาลใจที่ทำให้แต่งกลอนได้มาตลอดตั้งแต่มัธยม

ฝัน ….

คิดว่าเคยเอาลงไปแล้ว แต่ขี้เกียจค้น คิดว่าเข้ากับบรรยากาศการเมืองตอนนี้ดี เลยขอโพสท์ใหม่ เป็นกลอนไม่กี่บทที่ยังจำขึ้นใจ (จากทั้งหมดเป็นร้อยๆ พันๆ บทที่เคยแต่งไว้)

แต่ละคนก็ล้วนมีความฝัน
แตกต่างกันฝันไปได้ทุกอย่าง
แต่ละคนฝันหาอะไรบ้าง
ก็อยากสร้างฝันนั้นให้มันจริง
ทุกทุกคนฝันหาทุกทุกอย่าง
ไม่มีทางจะเป็นจริงไปทุกสิ่ง
ฝันจะมีดาวนับร้อยให้คอยอิง
ก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ไม่มีทาง
ฝันหารักหาคนมาเข้าใจ
ยิ่งฝันไปยิ่งพาใจให้อ้างว้าง
ฝันนิมิตเป็นลิขิตบอกโชคลาง
จะดีบ้างเลวบ้างคละกันไป
ใครจะฝันหาอะไรช่างใครเขา
ส่วนตัวเราฝันหาเธอยามหลับไหล
ทุกคืนวันฝันหาเธอเสมอไป
เธอ … ประชาธิปไตย … ที่ไกลจริง

กลอนบทนี้แต่งมานานมากแล้ว ตั้งแต่เรียนมัธยมปลาย แต่ว่าไม่ได้เอาไปลงไว้ที่ไหนซักที เพิ่งนึกขึ้นมาได้ เลยเอาลงไว้ที่นี่ก็แล้วกัน

ผมขอไม่พูดถึงคำว่า ประชาธิปไตย ว่าจริงๆ มันหมายถึงอะไรกันแน่นะครับ เพียงแต่สิ่งที่หลายต่อหลายคนอ้างกันว่าเป็นประชาธิปไตยในบ้านเรา ณ ตอนนี้ มันห่างไกลจากคำว่าประชาธิปไตยมากขึ้นทุกวันๆ

Alternate Path of Life

ลองฝันสิ ถึงทุกอย่าง ที่เคยฝัน
ลองฝันสิ ถึงทุกอย่าง ที่เคยหวัง
ลองคิดถึง ทุกอย่าง ที่ไม่พัง
ถ้าความฝัน ความหวัง คือความจริง….


Had you ever imagined a world where you had re-made some choice you chose? Had you ever asked yourself “what if”? Had you ever think you’re walking a wrong path? Had you ever thought “if I didn’t do what I’ve done”?

It’s a dream.

Or no, it’s not.

All the things that could happened, had happened.

Somewhere, elsewhere, in the alternate universe. One of the infinite number in the Multiverse. Everything you wish it happens, happens. When you make a choice, you choose which universe you’ll be in. Another part of you will be walking the different path. All the paths will be walked.

It’s not a dream. It’s as real as you and me, and everything we see.

Choices are irreversible. I know I can’t take anything back. I know I made lots and lots of wrong turns in my life. I know I chose many bad choices. Especially between us.

Nonetheless, all the better choices will be walked, by you and me. It’s just somewhere, elsewhere.

However, one question remains: will myself in any other alternate universe will be writing the same blog, asking the same question, wishing himself the same thing I do?

So, as I’m writing this, so might he. All of us, all of me, can rest assure, all the paths we think we should have taken, had really been taken by us.

And now, we might be wishing the same thing: life in the alternate universe.

ฝัน

แต่ละคนก็ล้วนมีความฝัน
แตกต่างกันฝันไปได้ทุกอย่าง
แต่ละคนฝันหาอะไรบ้าง
ก็อยากสร้างฝันนั้นให้มันจริง
ทุกทุกคนฝันหาทุกทุกอย่าง
ไม่มีทางจะเป็นจริงไปทุกสิ่ง
ฝันจะมีดาวเป็นร้อยคอยแอบอิง
ก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ไม่มีทาง
ฝันหารักหาคนมาเข้าใจ
ยิ่งฝันไปในใจยิ่งอ้างว้าง
ฝันนิมิตเป็นลิขิตบอกโชคลาง
จะดีบ้างเลวบ้างคละกันไป
ใครจะฝันหาอะไรช่างใครเขา
แต่ตัวเราฝันหาเธอยามหลับไหล
ทุกคืนวันฝันหาเธอเสมอไป
เธอ… ประชาธิปไตย .. ที่ไกลจริง

กลอนบทนี้แต่งมานานมากแล้ว ตั้งแต่เรียนมัธยมปลาย แต่ว่าไม่ได้เอาไปลงไว้ที่ไหนซักที เพิ่งนึกขึ้นมาได้ เลยเอาลงไว้ที่นี่ก็แล้วกัน

เด็กดื้อ

บางทีเราบอกให้เดินซ้าย
คุณนายก็หันขวา
บางทีเราบอกให้เดินหน้า
แก้วตาก็ถอยหลัง
บางทีเราบอกให้รอก่อน
คุณเธอก็ใจร้อนจัง
บางทีเราบอกให้พักบ้าง
แม่คุณก็เล่นอดนอน
บางทีเราคิดจะพัก
เธอก็มาชวนไปเที่ยว
บางทีอยากอยู่คนเดียว
คุณเธอก็มาป้วนเปี้ยน
บางทีแสนจะอยากเจอ
ไม่เห็นเธอคอยวนเวียน
บางทีอารมณ์อยากเพี้ยน
ดันบอกว่าต้องจริงจัง
บางทีอยากอยู่เฉยเฉย
ก็นี่เลยชวนเดินเล่น
บางทีชวนกินข้าวเย็น
แต่เธอไม่เห็นจะว่าง
บางทีเราก็คอยจะสอน
ดันเล่นงอนไม่ค่อยจะฟัง
บางทีอยากอยู่ข้างข้าง
เธอบอกห่างกันบ้างก็ดี
แหม.. แม่เด็กดื้อที่รัก
ขอร้องอย่าดื้อนักสิ
ดื้อน้อยหน่อยนะคนดี
แต่อย่างนี้ก็ยังรักจะตาย

ไม่มีอะไรกลอนพาไปอย่าคิดมาก……