* ทำไมคนเราต้องอยากได้ในสิ่งที่รู้อยู่แล้วว่าไม่ได้ ทั้งๆ ที่มันก็ไม่ได้อยู่ดี
– อาจจะเป็นเหมือนเป้าหมายก็ได้ แบบว่ายิ่งอยากได้มาเท่าไหร่ ก็จะยิ่งทำให้มันได้มากยิ่งขึ้นเท่านั้น เหมือนกับจะทำเป้าหมายให้สำเร็จว่างั้นเถอะ
* ทำไมคนเรากลัวความตาย ทั้งๆ ที่วันนึงเราก็ตาย
– ผมว่าที่คนเรากลัวความตายเพราะว่าเราไม่รู้ว่ามันคืออะไรมากกว่า ไม่มีใครบอกได้ว่าพอตายไปแล้วเราจะเป็นยังไง มันเลยทำให้คนเรากลัว กลัวที่จะต้องรับรู้ความจริง
* แต่ทำไมคนเราถึงยังหัวเราะ เล่นโจ๊ก เล่นขำขัน กันได้ ทั้งๆ ที่ความตายมันรออยู่ข้างหน้า
– ถ้าพูดถึงในกรณีที่คนรู้ว่าตัวเองจะต้องตายเร็วๆนี้แล้ว คงจะบอกได้ว่า เค้าพร้อมที่จะเพชิญหน้ากับมันแล้วมั้งครับ แต่ถ้าพูดถึงคนทั่วไปที่ใช้ชีวิตอย่างปกติล่ะก็ คงไม่มีใครคิดว่ามันอยู่ข้างหน้าหรอกครับ มันคงเป็นเรื่องไกลตัวยังงั้นหล่ะมั้ง
* ทำไมคนเราถึงพยายามท่องจำ ทั้งๆ ที่ทำไปก็ลืม
– เหมือนกับว่าเป็นการปลูกฝังมาตั้งแต่เด็กๆแล้วมากกว่า ว่าถ้ากลัวจะลืมอะไรก็ท่องไว้
* ทำไมคนเราถึงชอบทำอะไรที่ปากมันไม่ตรงกับใจ (ปากดี ขี้เหงา เอาแต่ใจ มั้ง?)
– ถ้าให้ผมมองในแง่ของสังคมล่ะก็ ผมมองว่ามันเป็นการใส่หน้ากากของคนในสังคมนะ เราไม่มีทางรู้ได้ว่าเค้าคิดอะไรอยู่ในใจ สิ่งที่เรารู้อย่างเดียวก็คือ หน้ากากที่เค้าใส่แล้วหันมาหาเราหน่ะ คืออะไร?
* ทำไมคนเราถึงเลือกแคร์คนที่เค้าไม่แคร์เรา
– ถ้าจะให้เปรียบเทียบกับเกมส์ล่ะก็ คนที่แคร์เราก็เหมือนกับเกมส์ที่เราจบไปแล้ว แต่คนที่ไม่แคร์เราก็เหมือนกับเกมที่เรายังไม่สามารถชนะได้ มีความท้าทาย ความอยากชนะอยู่ในตัว คงประมาณนั้นแหละคับ
* แต่ทำไมทีกับคนที่แคร์เรา เราดันเลือกที่จะไม่แคร์
– ตามจากข้อข้างบนเลย เพราะจบแล้วไงล่ะ เลยหมดความท้าทาย ก็กลายเป็นของที่เราเก็บใส่ชั้นไว้ อย่างไม่สนใจ
* ทำไมคนเราถึงมี spec ทั้งๆ ที่พอเจอใครที่มันใช่ มันก็ไม่เห็นจะสนใจเรื่องนี้เท่าไหร่เลย
– ผมว่าไอ้การที่เจอใครที่มันใช่เนี่ย นี่แหละ spec ของเราเลยแหละ

ที่พอจะตอบได้ ก็มีประมาณนี้แหละคับ