*** นี่เป็น version ที่ไม่ใช่การแต่งเรื่องเปรียบเทียบรถเป็นแฟน content เดียวกับ entry เก่าที่ลบไป ***

หลังจากที่ใช้รถคันเก่า Volvo 850 (เป็นรถเก่าที่รับต่อมาจากคุณแม่) มา 5 ปีเต็มๆ ก็มาถึงวันนั้นจนได้สิ เวลาที่จะต้องบอกลามันเป็นทางการเสียที

จริงๆ ก็รู้ใจกันดีนะ เธอเป็นรถที่ดีที่สุดในชีวิตที่เคยขับมา ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม เธอตอบสนองได้หมด ผมอยากจะไปไหน เธอก็ไปกับผม และผมอยากจะไปถึงไหน อยากจะทำอะไร เธอก็ไม่เคยขัดใจเลยแม้แต่ครั้งเดียว แม้กระทั่งเวลาจำเป็นต้องฝ่าไฟแดง เธอก็ตอบสนองได้เต็มที่ เวลาที่ผมโมโห โกรธ อารมณ์เสีย ผมก็มีเธอนี่แหละ ขับรถเล่นตอนอารมณ์เสีย ไปไหนมาไหนสักพัก บางทีผมก็หายแล้ว

แต่ว่าวันเวลาผ่านไป เธอเองก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆ เริ่มไม่สบายบ่อย เริ่มเสียบ่อย เดี๋ยวก็ช่วงล่าง เดี๋ยวก็เครื่อง เดี๋ยวก็ฯลฯ เริ่มงอแง จังหวะการเร่งเครื่องเริ่มแปลก เริ่มมีเสียงดังจากเครื่องที่ไม่คุ้นเคย เริ่มเฉยชามากขึ้นทุกที บางทีที่ผมมีความต้องการความเร็วสูงและแซงในระยะกระชั้น เธอก็ตอบสนองไม่ได้

แต่ว่าก็ยังทู่ซี้ใช้มาได้เรื่อยๆ ก็คนมันรักนี่นา ถึงพ่อแม่จะยุให้ซื้อรถใหม่เสียที ผมก็ยังยืนกรานเสียงแข็งกับพวกท่านมาเรื่อยๆ ไม่รู้นะ ถึงเธอจะเริ่มงอแงง้องแง้งมากขึ้น ผมก็ยังรู้สึกอุ่นใจและปลอดภัยตลอดเวลา (850 เป็นรถที่เหล็กแข็งมาก ความรู้สึกบางทีเหมือนกับขับรถถัง แต่ว่ามันไม่อีดนะ)

และแล้ววันนั้นก็มาถึง วันที่เธอไม่สามารถจะตอบสนองความต้องการของผมได้อีกต่อไป มันไม่ใช่เรื่องที่เป็นเรื่องหรอกนะ มีวันนึงที่ผมกำลังจะกดคันเร่ง (ติดไฟแดงที่ราชดำเนิน) เธอดันเกียร์หลุด shift เกียร์ไม่ได้ และทุกอย่างก็หยุดอยู่กับที่ … ผมพยายามที่จะ restart เครื่องใหม่ (ด้วยสันดานวิศวกรคอมพิวเตอร์ — ทุกปัญหาแก้ไขได้ด้วยการ restart) และลากสังขารเธอไปได้จนถึงศูนย์ที่นครปฐม

เกียร์พังทั้งระบบ… ผมพยายามที่จะพาเธอกลับบ้านที่สระบุรี วิ่งๆ ดับๆ ไปเรื่อยๆ ช่วงที่เครื่องเริ่มร้อน เกียร์จะหลุดง่ายมาก ดังนั้นเมื่อวิ่งเกือบถึงสระบุรี ผมแทบจะต้องดับเครื่องใหม่ทุก 5 กิโลเมตร และเมื่อถึงจุดจริงๆ ก็ไม่สามารถที่จะ shift เกียร์ได้อีก (ผมก็ลืมไปว่า จริงๆ มันก้ยังบังคับให้วิ่งที่เกียร์ 1 ได้อยู่ มันจะได้ไม่ shift) และสุดท้ายก็ต้องโทรให้หน่วยกู้ภัยมาลากไปส่งที่บ้าน

เธอคงจะถึงจุดอิ่มตัวจริงๆ แล้วล่ะ และคราวนี้ซ่อมนานเสียด้วย เผลอๆ จะเป็นเดือน

ผมก็เลยต้องเอา CR-V คันเก่าที่น้องสาวใช้อยู่ (แต่ว่าจริงๆ ก็ไม่ค่อยได้ใช้หรอก จอดทิ้งไว้ที่บ้านเป็นส่วนมาก) แต่รู้สึกว่ายิ่งขับยิ่งใช้ ยิ่งรู้สึกว่าไม่ใช่ ไม่ใช่จริงๆ ในหลายๆ แง่หลายๆ มุม เธอตอบสนองเราไม่ได้เลย เวลาจะเร่ง เวลาจะแซง เวลาจำเป็นต้องใช้ความเร็วสูง จะมีเสียงโอดครวญจากเครื่องดังมาก เหมือนกำลังโดนทรมานอยู่ นั่งก็ค่อนข้างจะอึดอัดไม่สบายใจ วิ่งก็ไม่ค่อยจะนิ่ม ฯลฯ

สรุปได้ว่า ยิ่งขับยิ่งคิดถึงรถตัวเอง ทุกครั้งที่ขับ CR-V คันนั้น ก็จะบ่นถึง 850 ว่าถ้าเป็นเธอนะ คงจะลื่นกว่านี้ smooth กว่านี้ นิ่มกว่านี้ นิ่งกว่านี้ ฯลฯ

แต่ว่าสุดท้าย เราก็ตัดสินใจที่จะซื้อรถใหม่ เพราะว่าไม่รู้ว่าเธอจะต้องซ่อมไปนานแค่ไหน แล้วจริงๆ แล้วก็คงจะถึงเวลาที่จะซื้อใหม่เสียที เราก็ขับรถเยอะมาก แป๊บๆ หมื่นกิโลฯ ตอนนี้ก็เริ่มซ่อมไม่คุ้มมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วด้วย ไหนเลยจะความปลอดภัยอีก (วันก่อนที่เกียร์จะหลุด เพิ่งขับกลับจากขอนแก่น ถ้าไปหลุดแถวลำตะคอง นี่ตายลูกเดียว)

คนเรานะ พบเพื่อพราก จากเพื่อเจอ ฉันใดฉันนั้น และแล้ววันนี้ก็มีเรื่องที่ทำให้ผมนึกถึงเพลงเก่าๆ เพลงหนึ่งขึ้นมาได้

ไม่มีวันนั้นอีกแล้ว เจอะแล้วคนที่มาแทนเธอ

ตอนนี้ก็ตัดสินใจเลือกไปแล้วครับ เป็น Accord ตัวปัจจุบัน รุ่น 2.4 EL สีเงิน ตัวที่เค้าว่ากันว่าบั้นท้ายขัดตาน่ะแหละครับ (บั้นท้ายเหมือน Benz แต่ว่ามีหยดน้ำแบบ Soluna — แต่ว่าตอนนี้ผมเริ่มคิดว่ามันก็สวยดีแล้วล่ะ ตอนแรกอยากได้สีดำนะ แต่ว่าบั้นท้ายใหม่นี่ สีเงินสวยกว่า ส่วนสีขาวที่อยากได้ที่สุดนี่ …​ ต้อง 3.0 limited edition … ไม่ไหวว่ะ) อืมม เทียบกับ 850 ก็ยังไงดีล่ะ ก็เฉี่ยวดีนะ เปรี้ยวดี ก็อย่างว่าแหละ มันเป็นสปอร์ตซีดานนี่นา ดูไปดูมาก็คิดว่าสวยดี ทำนองว่าไม่ใช่น้องหมวยหน้าหวาน หรือว่าสาวใต้หน้าคม แต่ว่าเป็นสาวไทยหน้าดุ เธอตอบสนองความต้องการพื้นฐานในการขับรถของผมได้ดีมาก เวลาที่ต้องเร่ง ต้องแซง ต้องใช้กำลังเครื่อง เธอทำได้ดีอย่างเหลือเชื่อ และทำได้อย่างนิ่งและนิ่มนวล (ตบขึ้น 200 km/h ได้อย่างนิ่มและนิ่งมากๆ และวิ่งที่ความเร็วคงที่ 180 km/h ได้แบบไม่รู้สึกอะไรเลย) ทุกอย่างเนียนไปหมด

ผมยังรักและรู้สึกดีกับ Volvo 850 คันเก่าอยู่นะ แต่ว่าเวลาของเรามันคงจะเป็นอดีตไปแล้วจริงๆ หวังว่าเธอคงจะมีความสุบกับการไปไหนมาไหนกับแม่และน้องสาวของผมบ้างนะ

*** ถ้าต้องการอ่าน version นิยาย …​กรุณาติดต่อผมนะครับ จะไม่ post ลง blog อีกแล้ว แต่ว่าให้อ่านเป็นการส่วนตัวได้ ***