6 ธันวาคม 2554 … วันที่คุณยายได้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ

ตั้งแต่ผมเด็กๆ “คุณยาย” เป็นความทรงจำแรกๆ ที่ผมมี เพราะเป็นคนที่เลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็ก เป็นคนที่อยู่กับผมมากที่สุด ….. คุณยายรักหลานคนนี้และทุกคนมาก เป็นคนเดียวในครอบครัวของผมที่ผมจำได้ ว่าไม่เคยเถียงหรือไม่เคยทะเลาะอะไรกันเลย …. เวลาทะเลาะกับใคร เวลาอยากร้องไห้แต่ไม่รู้จะร้องกับใครดี ก็มีคุณยายอยู่เสมอ … จำได้ว่าชอบกินข้าวจี่ใส่ไข่ที่คุณยายทำให้กินมาก กินที่ไหนก็ไม่เหมือนที่คุณยายทำให้กิน แต่ปีหลังๆ ไม่ได้กินแล้ว เพราะคุณยายไม่แข็งแรง

ถึงผมจะเป็นหลานคนที่ตอนเด็กๆ อยู่กับยายมากกว่าคนอื่นๆ แต่พอโตขึ้นมากลับได้อยู่กับยายน้อยกว่าคนอื่นๆ เพราะไปเรียนโรงเรียนประจำ แล้วก็ไปเรียนเมืองนอก พอกลับมาก็มาทำงานไกลบ้าน แล้วก็ไม่ค่อยได้กลับบ้านกลับช่องเท่าไหร่ ….

ตอนนี้จะพูดอะไร จะนึกอะไรออก ก็สายไปหมดแล้ว ผมคงไม่เสียดายอะไรกับสิ่งที่ไม่ได้ทำ เพราะก็เชื่อว่าตัวเองทำดีที่สุดเท่าที่เวลาที่มีอยู่ กับทุกเรื่องทุกอย่างที่ต้องทำ จะเอื้อให้สามารถทำได้แล้ว

แต่ผมเชื่ออะไรบางอย่าง ว่าถึงช่วงหลายเดือนสุดท้าย คุณยายจะป่วยหนัก เหมือนไม่รับรู้ไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว แต่ผมเชื่อว่าแกยังห่วงลูกห่วงหลานทุกคน แกทนรอจนผมกลับเข้ามาอยู่บ้านได้แล้ว น้ำแห้งแล้ว และเดินทางได้แล้ว … ทันทีที่ผมกลับเข้ามาบ้านได้ และบ้านเริ่มลงตัว คุณยายคงหมดห่วง

ประกอบกับการที่คุณยายรักในหลวงมาก … อุตส่ารอให้ผ่านวันที่ 5 ธันวาคมไปเสียก่อน เพราะพอผ่านวันเฉลิมฯ ไปไม่กี่นาที คุณยายก็จากไปสงบ

Blog นี้ผมคงไม่เขียนอะไรมาก เพราะมันเป็นสิ่งที่ผมเขียนไม่ได้ ตัวอักษรหรือข้อความอะไรพวกนี้มันแทนความรู้สึกไม่ได้เลยแม้แต่เสี้ยวเดียว อีกอย่างผมคงไม่สามารถเขียนอะไรทั้งน้ำตาไปมากนัก จะพิมพ์ข้อความอะไร น้ำตามันก็ไหลทุกครั้งที่ขยับมือ

ผมแค่อยากบอกว่า … คุณยายครับ หลับให้สบายนะครับ ไม่ต้องห่วงหลาน หลานทุกคนของคุณยายดูแลตัวเองได้

ผมอาจจะไม่ได้พาคุณยายไปเที่ยวที่คุณยายอยากไป แต่ผมเชื่อว่าคุณยายไม่ได้อยากเห็นที่เหล่านั้น เท่ากับการเห็นคนในครอบครัวรักกัน ไม่ทะเลาะกัน มีความสุข อยู่กันเป็นครอบครัว เพราะทุกที่ที่คุณยายอยากเห็น อยากไปเที่ยว วันนี้คุณยายคงได้เห็นแล้ว แต่ภาพของครอบครัวแบบนั้น และภาพของหลานๆ ทุกคนที่เล่นกัน มีความสุขด้วยกัน เหมือนตอนยังเด็กๆ ยังเป็นอะไรที่ “พวกเรา” ที่ยังอยู่ ต้องทำให้ยายได้เห็นต่อไป

นั่นสินะ … ผมเข้าใจอะไรบางอย่างผิดไป … เพราะคุณยายรักหลานทุกคนมาก แต่หลานยายทุกคนกระจัดกระจายไปอยู่คนละที่คนละทาง บางคนอยู่เมืองนอกและคงไม่กลับด้วยซ้ำ … ดังนั้นผมควรจะบอกว่า …

6 ธันวาคม 2554 … วันที่คุณยายได้อยู่กับหลานๆ ทุกคนพร้อมๆ กันได้ในทุกที่ ไม่ว่าหลานยายแต่ละคนจะอยู่ที่ไหน ไม่มีข้อจำกัดของเวลา ร่างกาย และสังขารมาเป็นกำแพงกั้น

คุณยายเหนื่อยมาเยอะแล้วครับ หลับให้สบายนะครับ คุณยายจะไม่ต้องเหนื่อยอะไรอีกแล้ว คุณยายได้ตื่นแล้ว จากฝันที่เรียกว่า “ชีวิต”