If I could save time in a bottle
The first thing that I’d like to do
Is to save every day
Till eternity passes away
Just to spend them with you

If I could make days last forever
If words could make wishes come true
I’d save every day like a treasure and then,
Again, I would spend them with you

(*) But there never seems to be enough time
To do the things you want to do
Once you find them
I’ve looked around enough to know
That you’re the one I want to go
Through time with

If I had a box just for wishes
And dreams that had never come true
The box would be empty
Except for the memory
Of how they were answered by you

(*)

เป็นเพลงที่เศร้าที่สุดเพลงหนึ่งที่รู้จักครับ ยิ่งฟังยิ่งแปลยิ่งเศร้า เมื่อก่อนไม่คิดอะไรกับมันมากมายครับ แต่ว่ายิ่งแปลเท่าไหร่ และยิ่งผ่านชีวิตเท่าไหร่ เพลงนี้ยิ่งเศร้าขึ้นเท่านั้น โดยเฉพาะท่อนสุดท้าย ที่ทำให้เมื่อมองกลับไปทั้งเพลงแล้วมันเศร้ามาก

คนๆ หนึ่งที่ผิดหวังตลอดกาล

ถ้ามีกล่องสักใบที่จะใส่ความฝันและความหวัง ที่ไม่เคยเป็นจริง แม้เวลาจะผ่านไปนิจนิรันดร์ (ถ้าใครเรียนแคลคูลัส ก็ take limit t เข้าสู่ infinity) กล่องนั้นคงจะว่างเปล่า เพราะว่าถ้ามีเวลามากเพียงพอ ทุกอย่างคงจะเป็นจริงขึ้นมาได้วันใดก็วันหนึ่ง … ยกเว้นไว้เพียงเรื่องเดียว ก็คือ ความฝันที่จะมีเธอคนนั้นในชีวิต ซึ่งนั่นทำให้ความฝันทุกอย่าง ไม่มีวันเป็นจริง นิจนิรันดร์

ปล. นิยายเรื่อง “เวลาในขวดแก้ว” เป็นเรื่องแรกที่อ่าน และอ่านจบ