ปัญหาจิตวิทยาที่ธรรมดาๆ มาก …. บางทีมันก็มีกำแพงที่มองไม่เห็น แต่ข้ามไม่ได้ อยู่ข้างหน้าเรา
บางทีแค่จะวิ่งไปหากำแพงนั้น ก็ยังมีความรู้สึกว่าวิ่งไปไม่ถึง ยิ่งวิ่ง เหมือนจะยิ่งห่าง ยิ่งไล่ตาม เหมือนจะยิ่งไม่ทัน
ไม่ต้องพูดเรื่องปีนหรอก
พอไปถึง จะมีแรงปีนหรือเปล่า …..
….. หรือว่าทั้งหมดนั้นมันเป็นภาพลวงตา หันหลังกลับมา มันจะไม่มีกำแพง เราแค่ต้องเดินไปอีกทางหนึ่ง เท่านั้นเองหรือเปล่า
หันหลังให้มันซะ เดินไปอีกทางซะ
แบบนี้เรียกว่า ขี้แพ้ หรือเปล่า
ชนมันซักตั้ง แต่ว่าจะชนยังไงล่ะ แค่เดินไป ยังไม่มีวันถึง …..
แต่ว่า
กำแพงที่ อจ “ซัด”
วันนั้น
มันร้าวนะเนี่ย -____-“
อารมณ์ประมาณ “กลับตัวก็ไม่ได้ จะเดินต่อไปก็ไปไม่ถึง เหมือนมีอะไรที่ดึง ไม่ให้เราเลือกทางใด” หรือเปล่าครับเนี่ย ;P
คล้ายๆ เพลงกำแพงอากาศเลยครับ เหมือนมันมีบางอย่างที่ขีดกลาง ขวางให้เราต้องห่างกัน น่าเอาใจช่วย สู้ๆ ครับพี่
@ฝน ตรงนั้นมันเป็น “ไม้” เฟ้ย
@ฟอร์ด เอ่อ … ไม่แน่ใจว่าเรื่องเดียวกันหรือเปล่า
@การ อ่านประโยคหลังสุด แล้วผิดเรื่องชัวร์
:-)
มันไม่ได้มองว่าขี้แพ้เสมอไปหรอกคับ
แต่ผมถือว่ามันก็เป็นความกล้าอย่างนึง กล้าที่จะเปลี่ยน กล้าที่จะเริ่มต้นเดินทางใหม่
เพราะบางอย่าง ถึงเราจะชนมันเข้าไป มันก็อาจจะไม่มีไรดีขึ้น ผมคิดว่า แบบนั้นน่าจะเข้ากับคำว่า “ดันทุรัง” นะ