กลอนบทสุดท้ายที่แต่งจริงจังในชีวิต ….

คิดถึง

เหม่อมองไปในนภาฟากฟ้ากว้าง
ที่มืดมนอ้างว้างไร้จุดหมาย
ฝนโปรยมาราวน้ำตาที่โปรยปราย
แสงสีทองส่องประกายอย่างโรยแรง
ฟากนภาฟ้าราตรีที่ไกลลับ
ตะวันลาดาราดับฟ้าอับแสง
เดือนดารายังหลับไหลไร้เรี่ยวแรง
จะส่องแสงสานฟ้าราตรีกาล
มวลวิหคโผผินโบยบินร่อน
กลับรังนอนสิ้นกำลังร้องขับขาน
ทิ้งบทเพลงจากลมหนาวที่ยาวนาน
กล่อมประสานฝันฟ้ายามราตรี
ไร้วิหคครวญเพลงบรรเลงร้อง
แสงเรืองรองเคยส่องฟ้าเลือนลาหนี
แต่ที่เหงาจนร้าวใจในราตรี
ก็เพราะเพียงค่ำคืนนี้ไม่มีเธอ

เป็นกลอนที่แต่งหลังจากเหตุการณ์ในตอนจบของ คนแรกของหัวใจ คนสุดท้ายที่รอคอย #3: “The Storm and Rain” … หลังจากเวลาผ่านไปพักใหญ่ๆ ที่ผมพยายามหามีนแต่ไม่เจอสักที (เรื่องราวใน ตอนที่ 4 “The Abyss in Sky”) ก็เปลี่ยนสองบรรทัดสุดท้ายเป็น

แต่จะเหงาสักเท่าใดในราตรี
ก็ไม่เท่าเหงาโลกนี้ … ไม่มีเธอ

หลังจากนั้นมา ผมแต่งกลอนจริงจังไม่ได้อีกเลย อย่างมากก็เขียนไว้แค่บรรทัดสองบรรทัด แล้วก็ต่อไม่ได้ คงเพราะเสียแรงบันดาลใจที่ทำให้แต่งกลอนได้มาตลอดตั้งแต่มัธยม