[อัพเดท: 10/08/2013] เพิ่มเนื้อหาเล็กน้อย และรูป 1 รูป

จำเป็นด้วยหรือ ว่าจะต้องดูเส้นทางที่คนอื่นกำลังเดินอยู่ตลอดเวลา จำเป็นด้วยหรือ ที่จะต้องเปรียบเทียบทุกสิ่งทุกอย่างกับคนรอบข้างอยู่ตลอดเวลา … บางครั้ง เส้นทางที่ดูเหมือนจะสวนกับเส้นทางที่คนอื่นทั้งหมดกำลังเดิน มันอาจจะเป็นเส้นทางที่ดีกว่าก็ได้นะ

ถ้าเราเดินทางสวนกับคนอื่น หรือคนละทางกับคนอื่นซะบ้าง เราอาจจะไม่ต้องเจอสิ่งที่คนอื่นเขากำลังเจอ กำลังบ่น กำลังจะเจอ กำลังเสียเวลาเพื่อเผชิญและไม่รู้จะแก้มันยังไง ก็ได้นะ

หลายคนไม่ได้อยากแข่งขันอะไรกับใครหรอก แต่พอเดินทางเส้นเดียวกับคนอื่นมากๆ เข้า ถึงเราจะไม่อยากแข่งขันอะไรกับใคร การแข่งขันและเปรียบเทียบต่างๆ มันจะตามเรามาเองโดยที่เราไม่จำเป็นที่จะต้องเรียกร้องหรือต้องการมัน

Contrast in a Way (ป.ล. ภาพนี้มีคำใบ้สำคัญอยู่ในภาพ..)
แถวสาทร ตอนเลิกงาน

เส้นทางข้างหน้ามันจะดูเหมือนไกลแสนไกล แต่เต็มไปด้วยคนมากมายที่รอจ่อคิวกันเพื่อที่จะไปถึงก่อนเราเต็มไปหมด บางคนอาจจะเริ่มเดินทางก่อนเราไม่นานเท่าไหร่ แต่ได้อยู่ข้างหน้าเราเยอะแยะ เพราะจังหวะไฟแดงที่ดีกว่า การแข่งขันเล็กๆ น้อยๆ ในระดับเล็กที่สุดก็จะเกิดขึ้น การแย่งเส้นทางกัน เบียดเส้นทางการ เพื่อให้ฉันได้ไปด้วย เพื่อให้ฉันได้ไปก่อน ก็จะเกิดขึ้นตามมาเป็นธรรมชาติของเส้นทางที่ทุกคนกำลังเดินไปด้วยกัน แต่มันไม่มีที่พอให้ทุกคนเดิน

นานเท่าไหร่นะถึงจะถึงจุดหมายที่เราอยากจะไป …… ไม่สิ … นานแค่ไหนนะที่เราไม่รู้สึกอยากเดินทาง อยากจะไปตามความเร็วที่เราสามารถไปได้อย่างสบายๆ ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน

No one’s coming, but I’m getting there!
สะพานพระราม 8 .. Rush Hour ตอนเช้า

ใช่สิ … เราเบื่อที่จะต้องเดินทาง เราเบื่อที่จะต้องรอคอย เราเบื่อที่จะต้องเร่งรีบ ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ไปเร็วขึ้น แต่สุดท้ายมันไม่ใช่เราเลยที่เป็นตัวกำหนดความเร็วที่เราไปได้ แต่เป็นกลไกของถนนต่างหากที่เป็นตัวกำหนดมัน เราก็จะต้องรอคิวและจังหวะทุกอย่างของถนนอยู่ดี บนเส้นทางที่ทุกคนกำลังไปทางเดียวกัน …. เราอาจจะเร่งเครื่องให้ไปได้เร็วขึ้นนิดหน่อย แต่มันก็แทบไม่มีความหมายอะไร

บางครั้งเราเป็นคนอยู่แรกๆ จุดของสัญญาณไฟจราจร พอไฟเขียวปุ๊บ เราเหยีบบคันเร่งเต็มที่ เพื่อให้ได้ไปเร็วที่สุดที่จะไปได้ เพื่ออะไรรู้มั้ย เพื่อไปติดไฟแดงต่อไปในอีกไม่กี่ร้อยเมตร ที่คนรอคิวกันเต็มไปหมดแล้วเยอะแยะ แล้วยังคนที่มาจากเส้นทางอื่นอีกหลายเส้นทาง ที่รีบเข้ามาร่วมทางกับเราเพื่อไปอีก

Roxanne, you don’t have to put on that red light

บางครั้ง … เราอาจจะลืมไปแล้วก็ได้ว่าเราอยากไปไหน การที่เราเดินทางเดียวกับคนอื่นที่กำลังเดินอยู่ ที่เหมือนจะแข่งขันกันตลอดเวลา เหมือนกับจะไปไหนสักที่เรื่อยๆ … มันอาจจะทำให้เรารู้สึกไปว่าเรากำลังไปข้างหน้าเรื่อยๆ พร้อมๆ กับทุกคน เรากำลังเห็นภาพคนนั้นได้ไปคนนี้ได้ไป เรากำลังเห็นภาพทุกคนแย่งกันไปทางเดียวกับเรา เรารู้สึก Convinced มาก ว่าเส้นทางนี้มันถูกแล้ว ถ้าไม่ถูก แล้วคนเขาจะแย่งกันไปทำไมล่ะ …

แต่ภาพข้างหน้า ปลายทางที่เรากำลังจะไป มันเบลอไปซะแล้วว่ามันคืออะไร เราแค่ต้องไปข้างหน้า ทางเดียวกับทุกคน แล้วเราจะไปถึงไหนสักที่สักแห่งหนึ่งเอง …. บางครั้งเรารู้สึกสบายใจอย่างประหลาดด้วยซ้ำ

Do you know where you’re going to?
แถวสาทร ตอนเลิกงาน

เมื่อเส้นทางข้างหน้ามันติดมาก มันแน่นมาก ทุกคนแย่งกันไปทางเดียวกัน มันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีคนกลุ่มหนึ่งพยายามมองหา “ทางลัด” ทางลัดมักจะเป็นทางที่มีขนาดเล็กกว่าทางหลัก มีคนไปได้ไม่กี่คน แต่ก็มีคนรู้จักน้อยกว่า ก็อาจจะดูเหมือนไปได้เร็วกว่านะ แต่สุดท้ายทางลัดมันจะเร็วแค่ไหน มันก็ขึ้นกับความเร็วของการจราจรในทางหลักเป็นปัจจัยหลักน่ะแหละ สุดท้ายก็ไปออกที่เดียวกันอยู่ดี

บางทีแย่กว่านั้น ถึงกับใช้ไหล่ทางมาเปิดเลนพิเศษมาเพื่อสร้างทางลัดเฉพาะกิจระยะสั้น แล้วก็ไปเบียดคนอื่นเข้าข้างหน้า ขอให้ฉันได้ไปก่อน ขอให้ฉันได้ไปก่อน ฉันรีบ ฉันเร่ง ฉันเห็นทาง ฉันไปได้ ฯลฯ .. ซึ่งสุดท้ายก็ไม่ได้ต่างกันมากนักหรอก เพราะมันขึ้นกับความเร็วของทางหลักที่ทุกคนกำลังไปทางเดียวกันน่ะแหละ

ไม่มีอะไรมากไปกว่าภาพลวงตา หรือ Illusion … ของความเร็ว …

เลนพิเศษ … ภาพลวงตา ของความเร็ว

มันมี “ทางอื่น” มั้ย … ใช่สิ ทางที่เราเดินของเราเอง ไม่ใช่ทางของใคร ไม่ใช่เส้นทางเดียวกับคนอื่นๆ ที่กำลังเดินอยู่ทั้งหมด มันอาจจะดูสวนทางกับคนอื่น มันอาจจะเส้นทางเล็กๆ ที่ไม่มีใครไป ไม่มีใครสนใจ … แต่มันเป็นเส้นทางที่ทำให้เราได้เดินไปด้วยความเร็วที่เราสามารถไปได้ ไม่ใช่ความเร็วของทุกสิ่งทุกอย่างที่ไม่ใช่เรา

บนเส้นทางของเราเอง เราจะไปได้เรื่อยๆ ไม่ต้องแข่งกับใคร แต่ทำไมนะ เราจะดูเหมือนไปเร็วกว่าคนอื่น … หลายคนอาจจะสงสัยว่าเรากำลังจะไปไหน หลายคนอาจจะหัวเราะกับเส้นทางที่เราเดิน อาจจะเพราะมันแตกต่างจากคนอื่น อาจจะเพราะมันดูเหมือนไม่ได้นำไปสู่สิ่งที่ตัวเขาเองเห็นว่ามันมีคุณค่า แต่เส้นทางทุกเส้นมันจะพาเราไปถึงบางแห่งเสมอๆ น่ะแหละ

The Road Ahead

เส้นทางที่เรากำลังเดินเอง เราเหนื่อย เราก็หยุดพักตรงที่เราเหนื่อย แล้วก็เดินทางต่อ เราจะเห็นรายละเอียดข้างทาง รายละเอียดของเส้นทางที่เรากำลังเดินอยู่ มากกว่าเห็นคนข้างๆ เรา คนข้างหน้าเรา คนข้างหลังเรา จนเราสนใจสิ่งเหล่านี้มากกว่าเส้นทางและเป้าหมาย

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ … ที่เราสนใจคนอื่น มากกว่าเส้นทางของตัวเอง ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ที่เราสนใจว่าใครกำลังทำอะไรไปถึงไหน คนอื่นเขาไปถึงไหนกันแล้ว มากกว่าเส้นทางของเรา ว่าเรากำลังทำอะไร เห็นอะไร ไปถึงไหน

The Road Behind

บนเส้นทางของเราเอง … เวลาเรามองไปข้างหน้า เราจะเห็นเส้นทาง และอาจจะมองเห็นเป้าหมาย มากกว่าเห็นคนที่อยู่ข้างหน้า … เวลาเรามองย้อนกลับ เราจะเห็นเส้นทางที่เราผ่านมา มากกว่าเห็นคนที่ตามเรามาข้างหลังอีกเป็นจำนวนมาก ที่อาจจะกำลังมองเราเป็นคู่แข่งอยู่ข้างหน้า หรือเป็นแบบอย่างในการไปข้างหน้า ซึ่งเป็นเรื่องที่เราเองก็ไม่มีทางรู้ได้

รายละเอียดบนเส้นทางที่เรากำลังเดินอยู่ … มีอะไรบ้างนะที่เราจะพลาดไป ถ้าเรามัวแต่สนใจคนอื่นที่กำลังอยู่บนเส้นทาง จะมีเหตุการณ์อะไรบ้างนะที่เกิดขึ้น จะมีความสวยงามอะไรอยู่บ้างนะ เราจะมีเวลาลงไปเก็บรายละเอียดหรืออยู่กับมันสักแป๊บหนึ่งไหมนะ … เราอาจจะเก็บรายละเอียดเหล่านี้ หรือเราจะผ่านเลยมันไป ก็แล้วแต่การเดินทางของแต่ละคน

Sunrise Along the Road
เส้นทางไปดอยแม่สลอง

นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ระหว่างเดินทาง เราไม่ได้หยุดตรงที่เราอยากจะหยุด นานแค่ไหนแล้วนะที่เราไม่ได้สังเกตทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวระหว่างเส้นทาง สิ่งที่มันเป็นอยู่ สิ่งที่มันเกิดขึ้นตามธรรมชาติของมัน แล้วหยุดเพื่อที่จะรับรู้และอยู่กับมันแม้แต่นิดเดียว นานแค่ไหนแล้วนะ ที่เราเห็นแต่คนนั้นคนนี้แซงเราไป ไปก่อนเรา ตามเรามา … เราจะหยุดก็หยุดไม่ได้ เพราะเราต้องตามเขาไป ไม่งั้นคนข้างหลังก็จะด่าเราอีก ฯลฯ

นานแค่ไหนแล้วนะ … ที่ชีวิตเราพลาดอะไรดีๆ ไป … เพราะเราไม่เคยหยุดที่จะมองเห็นมัน และถูกบังด้วยการเดินทางไปเส้นทางเดียวกับคนอื่นๆ ที่แข่งกัน เบียดกัน … และเห็นแต่คนบนเส้นทาง มากกว่าเส้นทาง

Sunset Along the Road
ระหว่างทาง ที่ไหนก็น่าจะมี :-)

บางครั้งเราอาจหลงทาง เราไม่แน่ใจว่าเส้นทางที่เรากำลังเดินทางอยู่จะพาเราไปไหน เราอาจเจอถนนที่แย่ เส้นทางที่ดูแล้วไม่น่าจะเดินทางได้ บ่อยครั้งที่เราจะรู้สึกกลัวกับเส้นทางที่เราเดินทางคนเดียว มองไปข้างๆ ไม่เห็นใครเลย แล้วข้างหน้าก็มองอะไรไม่ค่อยเห็น อาจจะดูเป็นเส้นทางเล็ก รกร้าง เข้าป่าเข้าเขาไปไหนก็ไม่รู้ …. เราอาจจะต้องใช้เวลา ใช้ความระมัดระวังในการเดินเส้นทางเหล่านี้ … และเส้นทางเหล่านี้มักจะไม่มีทางให้ย้อนกลับ มีแต่จะต้องไปข้างหน้าอย่างเดียวเท่านั้น

แต่บ่อยครั้งนะ ที่เส้นทางเหล่านี้มันพาเราไปเห็นภาพที่เราไม่เคยเห็นมาก่อน และน้อยคนนักที่จะเคยเห็น ปลายทางมันอาจจะไม่ได้แย่เหมือนอย่างเส้นทางที่เราเดินทางไปก็ได้นะ

หลังจากเส้นทางแย่ๆ ในป่า…..
สถานที่: บนถนนเส้นเลาะชายแดนพม่า ภาคเหนือ

ทั้งหมดนี้คืออะไร … มันคือปรัชญาจากท้องถนน เส้นทางการเดินทางของเราในชีวิต มันจะเป็นรูปแบบนี้เสมอๆ นั่นแหละ …

ครับ … ผมไม่ได้พูดถึงถนนหนทางหรือการจราจรหรอกครับ ผมกำลังพูดถึง “เส้นทางชีวิต” ของเราแต่ละคนต่างหาก

บ่อยครั้ง ที่การเดินเส้นทางของเราเอง มันพาเราไปสู่ความสุข … ความสุขที่คนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเราไม่มีทางเข้าใจ ความสุขที่หลายต่อหลายคนอาจจะยังไม่เห็น ถ้าเขายังคงอยู่กับการเดินเส้นทางเดียวกับคนอื่นๆ ทั้งหมด และติดอยู่ในเส้นทางเดียวกับคนอื่นๆ ทั้งหมด … แต่นั่น .. อาจจะเป็นความสุขของเขาก็ได้

Up where we belong
สถานที่: ระหว่างเส้นทางไปภูชี้ฟ้า