นิยามรัก

จากใน twitter … มีขำๆ อยู่บ้าง เอามาลงในนี้ละกัน (ปล. @rawitat นี่ผมเองนะ ;-)

@joyz: “รักแท้ก็เหมือนผี มีจริงแต่ไม่เคยเจอ”
@joyz: “ความรักก็เหมือนอากาศ มองไม่เห็นแต่ขาดไม่ได้”
@iToy416 ความรักเหมือนรอยสัก เจ็บปวดแต่สวยงาม
@neokain มาจากหนังเรื่องหนึ่ง “ความรักเหมือนสายลม มองไม่เห็นแต่สัมผัสได้”
@rawitat ความรักเหมือนอาหาร … ต้องกินไม่งั้นตาย … แต่ทำไมในเมนูมันดูดีกว่าของจริงประจำเลยวะ
@theniw “ความรักก็เหมือนขวดเหล้า พอกำลังดื่มด่ำได้ที่ ก็มักจะหมดพอดีทุกทีไป”
@katanyoo ความรักเหมือนโคมไฟ เปิดในที่มืดเมื่อไหร่ ได้เรื่องทุกที
@iToy416 ผู้หญิงเหมือนคอม ราคาแพง แก่เร็ว รวนง่าย ยิ่งแก่ยิ่งราคาตก ยิ่งแก่ยิ่งรวน

ขำๆ ครับ

Memories. Me and You.

For everything that span thousands of miles in spaces and years in time.
For everything that came true and everything that remains a dream.
For everything we loved and everything we hold so dear.
For everything we heard and wanted to hear.
For everything we saw and wanted to see.
For everything we said and wanted to say.
For everything we did and wanted to do.
Between yesterday and tomorrow.
Between reality and dream.
Between past and future.
Between you and me.
Thank you.

Paradox of Thought/Feeling

วันนี้นั่งคิดเรื่อยเปื่อย อยู่ใน Labyrinth of Thoughts …..

  • ทำไมคนเราต้องเลือกระหว่างจำกับลืม ทั้งๆ ที่สุดท้ายมันก็คือ จำ เหมือนกัน? (ถ้าลืมจะต้องมาเลือกทำไม)
  • ทำไมคนเราต้องคิดว่าจะต้องรู้สึกยังไง ทั้งๆ ที่ความรู้สึกมันทำให้เกิดด้วยความคิดไม่ได้? (ห้ามก็ไม่ได้)
  • ทำไมคนเราต้องอยากได้ในสิ่งที่รู้อยู่แล้วว่าไม่ได้ ทั้งๆ ที่มันก็ไม่ได้อยู่ดี
  • ทำไมคนเรากลัวความตาย ทั้งๆ ที่วันนึงเราก็ตาย
  • แต่ทำไมคนเราถึงยังหัวเราะ เล่นโจ๊ก เล่นขำขัน กันได้ ทั้งๆ ที่ความตายมันรออยู่ข้างหน้า
  • ทำไมคนเราถึงพยายามท่องจำ ทั้งๆ ที่ทำไปก็ลืม
  • ทำไมคนเราถึงชอบทำอะไรที่ปากมันไม่ตรงกับใจ (ปากดี ขี้เหงา เอาแต่ใจ มั้ง?)
  • ทำไมคนเราถึงเลือกเจอสิ่งที่ไม่อยากเจอ ทั้งๆ ที่มันก็เลือกได้อ่ะนะ (คนเราเกิดมาใช้กรรมล่ะสิ)
  • ทำไมคนเราถึงเลือกแคร์คนที่เค้าไม่แคร์เรา
  • แต่ทำไมทีกับคนที่แคร์เรา เราดันเลือกที่จะไม่แคร์
  • ทำไมเราเลือกเชื่อคนที่ไม่มีชื่อ (annonymous) ไอ้พวก “เขาว่า” แต่ว่าบางทีกับ authority กลับไม่เชื่อซะงั้น
  • ทำไมบางคนอยากจะกล้า แต่ว่าปอดแหก
  • แต่เรื่องที่ึควรปอดแหก ดันกล้าซะงั้น
  • ทำไมคนเราถึงมี spec ทั้งๆ ที่พอเจอใครที่มันใช่ มันก็ไม่เห็นจะสนใจเรื่องนี้เท่าไหร่เลย
  • ทำไมเราถึงรักที่จะเลือก แต่ว่ากลับไม่เลือกที่จะรัก (มันเลือกกันได้ด้วยเหรอ ว่าความรู้สึกนี้จะเกิดกับใคร)
  • ทำไมคนเราชอบบอกว่าเข้าใจ แต่ว่าจริงๆ ไม่ได้เข้าใจอะไรเลยสักนิด
  • ทำไมคนเราชอบควบคุมทุกอย่าง ยกเว้นใจตัวเอง
  • ทำไมผมถึงเขียนเรื่องแบบนี้ลง blog นี้วะ (อันนี้ถามตัวเองเล่นๆ ไม่มีอะไรทั้งนั้น)

วันนี้คงจะมีเวลานั่งเล่นเรื่อยเปื่อยมากไปหน่อย แต่ว่าเวลามันก็มีแค่นี้ list นี้ก็คงจะต้องจบลงที่ใดที่หนึ่ง แต่ใครคิดอะไรเพิ่มเติมได้ก็บอกกันมาก็แล้วกัน

บทความ กับ credit : หนังสือ 35 ปีคณะวิทย์ ศิลปากร

เซ็ง(โว้ยยยยยย)

เขียนบทความลงหนังสือ 35 ปีคณะวิทยาศาสตร์ ม.ศิลปากร (ที่ทำงานปัจจุบัน) ทางคณะอยากได้บทความที่ออกแนว popular science คือ เขียนให้คนทั่วไปอ่าน ไม่วิชาการจ๋า เราก็เขียนให้ และก็เวียนให้คนในภาคช่วยกันอ่าน ช่วยกัน comment

พอมาพิมพ์จริงๆ ชื่อ คนเขียน หายซะงั้น ของอาจารย์ท่านอื่น ภาควิชาอื่น ทำไมมี ชื่อเต็ม และนามสกุล ของอาจารย์ผู้แต่งอยู่ด้วยครบถ้วน แต่ไม่บอกว่าเป็นอาจารย์ภาคไหนเสียด้วยซ้ำ

พอมาเป็นบทความของเรา ทำไมชื่อ รวิทัต ภู่หลำ มันหาย เหลือแต่ อาจารย์ประจำภาควิชาคอมพิวเตอร์ คณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร หว่า

เหมือนกับว่าอาจารย์ทั้งภาคช่วยกันแต่งเลยเนอะ

ปล. ดีนะ ที่ยังมี e-mail ของเราลงอยู่ด้วย ไม่งั้นคงไม่มี trace อะไรเลยจริงๆ

แต่ว่าเบื่อว่ะ ทำไมวะ เฮ้อ

ปล. ขอบคุณลูกศิษย์สองคน thitipat ที่เป็นคนสังเกต คนเจอ และ kiterminal ที่เป็นคนบอกผม

Anynomous Coward

จะบ้าตาย กับพวกไม่ออกชื่อ ไร้เสียง ชอบทำตัวเป็นคนดี หวังดี กับอะไรหลายๆ อย่าง หรือว่าพวกที่ชอบส่งข้อความ สร้างเรื่อง หรือว่าอะไรก็แล้วแต่ที่จะนึกออก

สุดแสนจะเหนื่อยหน่าย

ขี้ลืม กับ ซวยสองต่อ

เมื่อวานไปประชุมที่ใดที่หนึ่งมา .. แต่ว่าเรื่องของเรื่องคือผมลืม power adaptor ของ MacBook Pro ผมไว้ที่ lab (อีกแล้ว…. แย่จัง ให้ตาย) แต่ว่าด้วยความที่เรามี battery สองก้อน ก็เลยคิดว่า ไม่เป็นไรน่า พออยู่แล้ว

แต่ว่าให้ตายเถอะนะ ดันใช้ battery เกิน (คือใช้ computing power เกินความเหมาะสมของการใช้ battery ไปพอควร) ก็เลยเกลี้ยงเร็วหน่อย ทีนี้ ผมก็เลยทำไงได้ล่ะ เออ เอาวะ กัดฟันซื้อ power brick ก้อนใหม่ไปเลยก็ได้ …​ สนนราคาก็เอาเรื่องอยู่นะ ตั้ง 4,xxx บาท แน่ะ

ด้วยความชะล่าใจ ลืม check ของ และแล้วก็เมื่อถึงเวลาที่จะต้องเสียบปลั๊ก ก็ตกใจสุดๆ ซวยซ้ำสองว่ะ มันไปเอาปลั้กมาจากไหนวะ ..​รูปร่างหน้าตาไม่คุ้นเลย ไม่เคยพบไม่เคยเจอในประเทศไทย เดี๋ยวต้องวิ่งหาซื้อ adaptor มาต่ออีกตัวสินะ เฮ้อ

สงสัยตัวนี้คงจะต้องทิ้งไว้ที่ lab ล่ะ เพราะว่าแบกไปไหนคงจะไม่ได้ ลำพังสายไฟของ power brick รุ่นนี้ก็หนักอยู่แล้ว ไหนเลยหัวปลั๊กจะใหญ่โตมโหฬาร แล้วไหนเลยจะ adaptor ของมันอีก ไม่งั้นคงจะต่อปลั๊กไฟ 99.99% ของประเทศไทยไม่ได้….

เรื่องตลกกับภาพลักษณ์

เมื่อวานเจอท่าน ผอ.สถาบันวิจัยและพัฒนา (หนึ่งในบรรดาเจ้านายคนปัจจุบัน) ท่านเล่าให้ฟังว่า

เธอนี่ทำให้ภาพพจน์สถาบันวิจัยดีขึ้นเยอะเลยนะ มีคนถาม(แซว)พี่ว่าเลี้ยงคนดี รวิทัตไปทำงานที่สถาบันวิจัยไม่เท่าไหร่ ถอย accord ป้ายแดง เงินมันดีขนาดนั้นเลยเหรอ

แล้วก็นั่งหัวเราะกันหลายคน (ที่นั่งฟังอยู่ด้วยกัน) แหม เฮฮากันจริง คนเรานี่ก็คิดไปได้เนอะ

blog กับ content บน blog

บางทีผมเขียน blog ด้วยความรู้สึกอารมณ์พาไป บางทีก็สนุก บางทีก็อยากระบาย ไม่มีอะไรมากกว่านั้น

บางทีผมเขียน blog ด้วยความร้อนวิชา ด้วยความอยากแบ่งปัน ด้วยความอยากให้คนอื่นรู้ ไม่มีอะไรมากกว่านั้น

บางทีผมเขียน blog ด้วยไร้เดียงสา ความรู้เท่าไม่ถึงการณ์

เมื่อคืน post blog ไป entry หนึ่ง เรื่องเกี่ยวกับรถยนต์คันใหม่ ดันไปทำให้ใครต้องรู้สึกไม่ดีเข้า ด้วยความที่ผมนึกสนุกกับการเขียนเรื่องการเปลี่ยนรถ กับความร้อนวิชาการแต่งเรื่อง ด้วยความไร้เดียงสาที่ตัวเองและคนใกล้ตัวหลายคนอ่านแล้วสนุก

กราบขออภัยงามๆ สักครั้ง และผมคงจะไม่เขียน blog ไปอีกสักพัก

เบื่อยัยอังศนา (ใหม่) จะบ้าตาย

บางทีเราใช้ชื่อ MSN แบบนี้อ่ะนะ แล้วก็มีคนถามเยอะแยะเลย ว่าแม่อังศนา นี่ใครกัน ชื่อไม่คุ้นเลย … บางคนคิดเลยเถิดว่าเป็นแฟน เป็นกิ๊ก เป็นเพื่อนร่วมงาน เป็นคนที่เราทะเลาะด้วย ฯลฯ

เฉลยครับ …. font ครับ font … ชื่อ Angsana New ครับ ไม่ใช่อะไรเลย

[update 1] ป้าหน่อย request ว่าทำไมถึงเบื่อล่ะ รูปทรงไม่เร้าใจเหรอ หรือว่าอะไร แหม ไว้วันหลังจะเล่าให้ฟังละกัน แต่ว่าแค่เธออยู่ทุกที่ทุกทาง เสนอหน้าได้ทุกเรื่องทุกวงการ แค่นี้เราก็เบื่อเธอจะแย่แล้วล่ะ จะทำอะไรเป็นต้องมีรายการบังคับให้เจอเธอหมดเลย